stöðva

(að), v.

1) to stop (hann stöðvaði her sinn); s. sik, to halt; hann stöðvar sik ekki, he does not check his course; s. blóð, to stop bleeding;

2) to soothe, calm down; s. sik, to contain oneself (Grettir gat þá eigi stöðvat sik);

3) refl., stöðvast, to stop oneself, calm down (stöðvaðist Dana-herr); to be fixed (stöðvast þá sú ráðagerð).

* * *

að, with neg. suff. stöðvig-a-k, Hom, 151, [stöð]:—to stop; hann stöðvar sik ekki, Nj. 144; hann stöðvaði her sinn, halted, Eg. 274; s. liðit, Fms. vii. 298.

2. to soothe, halt; hlaupa menn ok stöðva Hall, Ld. 38; kvað bændr mundu stöðva sik, they would calm themselves down, Magn. 424; stöðva ræðu yðra, Sks. 250; s. úhreina anda, Hom. 133; s. þorsta sinn, Al. 83; s. blóð, blóðrás, to still the blood, Lækn.; ok varð eigi stöðvat, Nj. 210, Fms. i. 46; stöðva sik, to contain oneself, Grett. 93 new Ed., Hom. (St.)

II. reflex. to stop oneself, calm down; stöðvaðisk Dana-herr, Fms. i. 109; kyrrask ok stöðvask, 623. 26; settisk þá niðr ok stöðvaðisk úfriðr allr ok agi, Fms. vi. 286: to be fixed, stöðvask sú ráðagörð, Bs. i. 809.